Η ιδέα της κουζίνας, ως έπιπλα οικιακής χρήσης με αισθητικά καθορισμένη πτυχή, σίγουρα θα έκανε τους παππούδες μας να χαμογελούν για τους οποίους εκείνο το δωμάτιο στο οποίο μαγείρευαν, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα συνηθισμένο δωμάτιο.
Φυσικά ο ουσιώδης χαρακτήρας αυτών των παλαιών κουζινών είχε ακόμα κάποια γοητεία. Η απλότητα των ντουλαπιών στα οποία διατηρήθηκαν τα τρόφιμα, το κρασί και τα γαλακτοκομικά προϊόντα “περιμένοντας” να τα σερβίρουν οι οικοδεσπότες στους καλεσμένους και συγγενείς τους.
Ωστόσο η κουζίνα της εποχής ήταν συνήθως ένα μέρος, με χαμηλό φωτισμό, και συχνά διακοσμημένο μόνο για να κρύβονται οι χώροι που λερώνονται από σόμπες άνθρακα, γράσο, από φαγητά ή λαμπτήρες αερίου.
Η αντίδραση στην αρχική “παραμέληση” που χαρακτηρίζει αυτά τα περιβάλλοντα κατά την προπολεμική περίοδο μαζί με την ευημερία και τον ολοένα και περισσότερο “ποιοτικό” τρόπος ζωής που καθιερώθηκε από τη δεκαετία του 1960 σταδιακά οδήγησε στην εμφάνιση μιας άπειρης ποικιλίας στυλ. Η επαρχία είχε κουζίνες σε κλασικό ή ρουστίκ στυλ, στις οποίες συσκευές τελευταίας γενιάς ήταν συγκεκριμένης ακόμη και πίσω από ξύλινα πάνελ με ταιριαστά διακοσμητικά μοτίβα ενός στην πόλη η μαζική χρήση ανοξείδωτου χάλυβα ανέβασε το επίπεδο υγιεινής, αισθητικής και ασφάλειας.
Οι κουζίνες γινόταν όλο και περισσότερο σύμβολο “ευημερίας” και οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να επενδύσουν όλο και περισσότερα μεγάλα χρηματικά ποσά.
Με τα χρόνια από τη διαδικασία έχει δείξει το ενδιαφέρον των αγοραστών αυτού του τύπου επίπλων που επισημαίνονται στην αισθητική και την ποιότητα των υλικών τα οποία παρήχθησαν.
Μιλώντας για την ποιότητα μιας κουζίνας, ωστόσο, μας υποχρεώνει να ορίσουμε δύο διαφορετικούς τύπους εγγενών ιδιοτήτων. Είναι σχετικά με τη σταθερότητα την ανθεκτικότητα και την ποιότητα των υλικών με τα οποία είναι κατασκευασμένα τα έπιπλα και ένα άλλο ακόμη πιο καθαρά τεχνολογικού τύπου που αφορά τις συσκευές τους πάγκους εργασίας τον εξοπλισμό και τα συστήματα μαγειρέματος.
Οι πόρτες της κουζίνας και τα υλικά τους
Ο χάλυβας, το ανακυκλώσιμο αλουμίνιο, άνοιξαν πρόσφατα νέες δυνατότητες στον τομέα των δημιουργιών πορτών κουζίνας, αλλά συμπληρώνονται από γυαλί, ξύλο και έλασμα σε εκδόσεις που πάντα επανεξετάζονται και εξελίσσονται, τόσες πολλές παραλλαγές που χρειάζεται τώρα μία προσεκτική μελέτη και μία ακριβή ταξινόμηση, με την οποία τα τεχνικά χαρακτηριστικά του καθενός γίνονται πιο κατανοητά με τις δικές τους δυνατότητες και τα πιθανά ελαττώματα.
Θα ξεκινήσουμε όπως θα έπρεπε με τη πιο διαδεδομένη κατηγορία πορτών κουζίνας. Εκείνη την κατηγορία που περιλαμβάνει όλες τις πόρτες που αποτελούνται από πάνελ μοριοσανίδας επικαλυμμένες με ειδική πλαστική μεμβράνη.
Αυτός ο τύπος χρησιμοποιείται για την κατασκευή τεράστιου αριθμού αρθρωτών κουζινών και οφείλει την ευρεία χρήση του στη σταθερότητα την ανθεκτικότητα και την αδιαμφισβήτητη οικονομία.
Στην πραγματικότητα παράγεται από πάνελ κοπής σχεδόν πάντα κατασκευασμένα από μοριοσανίδες, με μία αξιοσημείωτη γκάμα πλαστικών μεμβρανών με τα πιο ποικίλα διακοσμητικά εφέ.
Αυτές οι μεμβράνες εφαρμόζονται στα πάνελ μέσω μιας βιομηχανικής διαδικασίας που ονομάζεται πλαστικοποίηση, στην οποία ειδικές μηχανές εφαρμόζουν ένα η περισσότερα λεπτά στρώματα διακοσμητικής μεμβράνης σε υποστηρίγματα μοριοσανίδας διαφορετικού πάχους διευκολύνοντας τα ανάλογα με τις χρήσεις και το είδος της διακόσμησης που πρέπει να ληφθεί.
Η εφαρμογή αυτής της μεμβράνης κατασκευασμένη με ρητίνες μελαμίνης, εκτός από το ότι τα πάνελ φαίνονται αισθητικά πολύ όμορφα, καθιστούν τις επιφάνειες αδιάβροχες και πολύ ανθεκτικές σε γρατζουνιές και προσκρούσεις.
